Byt jako element natury w filozofii przedsokratejskiej

Celem artykułu jest przedstawienie interpretacji, w świetle której można odczytać charakterystyczny aspekt rozumienia bytu filozofii przedsokratejskiej. Punktem wyjścia podkreślenie idei miejsca etymologii czasownika „być”: „być” to generalnie ‘znajdować się świecie’. Następnie świat zostaje scharakteryzowany jako coś obiektywnego i implicite istniejącego (to znajdującego poza umysłem człowieka) oraz mającego „drugi plan” – ukryty za zjawiskami porządek. Próby jego nazwano badaniami nad naturą („rzeczy”), która oznaczała realną podstawę świata aktywne źródło–coś, co konstytuuje wewnętrznie wszystkie przedmioty zmysłowe, dostarczając budulca, struktury praw rozwoju. Na tym tle (które stanowi kontekst interpretacyjny) określone rozumienie elementu natury–czegoś identyfikowanego dystrybutywnie zawsze powiązaniu z samoistną naturą(niesamodzielnego). Element ten natomiast rozumieć na dwa sposoby: przedmiot dostępny zmysłami wraz konstytuującą go naturą, przykład konkretne drzewo, albo samą tę wewnętrzną naturę, ogień (Heraklit) czy cztery pierwotne elementy (Empedokles), wywodzą lub składają zmysłowe.